Kobierzec modlitewny z białym polem mihrabu – wyodrębnionym za pomocą falistych linii, z trójliściem w kluczu, gęsto wypełnionym gałązkami wyrastającymi z umieszczonego centralnie wazonu i flankujących go dwóch par drzewo wysmukłych, wijących sią pniach. Nadłucza brązowe, wypełnione ornamentem. Bordiura trójpasowa. W pasie głównym, na ciemnoczerwonym tle, rozbudowana wić z palmetami; identyczne pasy boczne złożone z trzech wąskich szlaków: Kobierzec powstał w ośrodku tkackim o pozycji ugruntowanej już w czasach panowanie dynastii Safawidów, znanym przede wszystkim z wyrobów jedwabnych. Pod koniec XIX w. na nowo zorganizowano tam liczne warsztaty wytwarzające m. in. kobierce modlitewne. Dekoracja prezentowanego kobierca wyraźnie nawiązuje do dawnych klasycznych wzorów. Wyróżnia go wysmakowana kolorystyka oraz finezyjny rysunek motywów. Por. analogiczny kobierzec ze zbiorów Fundacji Teresy Sahakian nr inw. ZKW-dep.FTS/737. Pobożna modlitwa jest w islamie jednym z filarów wiary. Początkowo odmawiano ją trzy razy dziennie (o wschodzie i zachodzie słońca oraz w nocy), potem pięciokrotnie – dodano modlitwę w południe i popołudniu. W piątki odbywają się wspólne modły w meczecie. Wymagany jest stan rytualnej czystości, osiągany przez ablucję (w przypadku braku wody używany jest piasek) i zwrócenie się w kierunku Mekki. Badania wykazały iż klasyczna – architektoniczna kompozycja kobierców modlitewnych, nawiązująca do kształtu mihrabu – niszy w sali modlitwy w meczecie, wskazującej kierunek na Mekkę, ustalona była już około 1300 roku, czyli w czasie, z którego zachowały się najwcześniejsze przedstawienia ikonograficzne (miniatury perskie). Zob. Katarzyna Połujan, Kobierce modlitewne. Katalog zbiorów Fundacji Teresy Sahakian. Zamek Królewski w Warszawie, Warszawa 2015.