Karafinka ma owoidalny brzusiec, oddzielony cokołem od okrągłej podstawy i przechodzący w długą szyję z kołnierzem przy wylewie. Cała powierzchnia karafinki jest fasetowana. Korek uformowano jako spłaszczoną kulkę oszlifowaną w dwa rzędy owali osadzoną na tulejce i zwieńczoną mniejszą szlifowaną kulką. Z jednej strony brzuśca karafinki grawerowana dekoracja: na ozdobnej konsoli, w rokokowym kartuszu podtrzymywanym przez lwa, pod koroną szlachecką z klejnotem, herb Starykoń. karafinka pochodzi z i serwisu z herbem Starykoń wykonanym bądź dla Franciszka Wielopolskiego (zm. 1732), bądź jednego z jego synów: Karola, Hieronima lub Jana. Byli oni skoligaceni z Elżbietą Sieniawską przez jej stryjeczną siostrę – drugą żonę Franciszka, Annę Lubomirską (zm. 1779). Drogą koligacji rodzinnych szkła z tego serwisu przeszły na własność Potulickich, właścicieli majątku w Oborach. Włodzimierz Potulicki wystawiał m.in. szkła z herbem Starykoń na warszawskiej wystawie starożytności w 1881 r, zaś jego siostra Maria figurowała jako właścicielka tych szkieł (m.in. flaszy) eksponowanych na wystawie ceramiki i szkła w 1913 r, zorganizowanej przez Towarzystwo Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Karafinkę następnie nabył do kolekcji Tadeusz Wierzejski, który w 1974 na mocy legatu przekazał ją wraz z drugą karafinką z pary (nr inw. ZKW/351/1ab) do zbiorów zamkowych.