Waza pochodzi z dawnych zbiorów zamkowych i została wykonała - jako jedna z dwóch - na zamówienie Stanisława Augusta Wytwórnia Karola Wolffa na Bielinie w 1789 lub 1790 r. W tej manufakturze powstała jeszcze co najmniej druga para waz etruskich, gdyż w inwentarzu Zamku Królewskiego w Warszawie z 1795 r. wymieniono cztery. W końcu XVIII w. dwie z nich dekorowały dawną Salę Audiencjonalną, a dwie inne – Garderobę Króla. W okresie międzywojennym dwie wazy umieszczono w niszach w Sali Canaletta.
To ceramiczne dzieło manufaktury bielińskiej nawiązuje do apulijskich terakotowych kraterów z IV wieku p.n.e., zwanych - od formy zakończenia uchwytów – wolutowymi, z malowaną dekoracją czerwonofigurową.
Bezpośrednim wzorem mogła być oryginalna waza etruska , którą otrzymał w darze bratanek króla, ks. Stanisław Poniatowski na dworze króla neapolitańskiego. Niewykluczone jest także, że autor wazy naśladował tzw. wazę Hamiltona, wykonaną w Apulii ok. 330-310 pne., którą znał za pośrednictwem ilustrowanego wydawnictwa d’Hancarville’a Antiquités, Etrusques, Greques et Romains. Autor wazy niemal wiernie odtworzył jej formę ze szczegółami i dekorację malarską brzuśca (nieco uproszczając),
Waza odzwierciedla ówczesną fascynację starożytną sztuką rzymską, przejawiającą się także w kopiowaniu oryginalnych zabytków: rzeźb i wyrobów rzemiosła artystycznego., Tego typu kratery apulijskie powstawały w wielu wytwórniach, m.in. w manufakturze Etruria Wedgwooda.