Przedstawienie poety Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, w sutannie z wysoką stójką i wieńcem laurowym na głowie, pochodzi z historycznego wyposażenia Zamku Królewskiego w Warszawie. Razem z rzeźbiarskim przedstawieniem Chronosa i Sławy, szeregiem brązowych popiersi wybitnych Polaków oraz wystrojem malarskim tworzy program Sali Rycerskiej, urządzonej w latach 1781-1786 i mającej służyć przypominaniu osób szczególnie zasłużonych, a także chlubnych wydarzeń z historii Polski. Rzeźba jest jednym z 18 mniejszych popiersi ustawionych w Sali Rycerskiej. Jest bardzo prawdopodobne, że pierwowzorem, na podstawie którego wykonano popiersie Sarbiewskiego, był portret poety z 2. ćw. XVII w., nieokreślonego autorstwa, który w czasie gdy powstawała rzeźba, należał do kolekcji króla Stanisława Augusta (obecnie w Muzeum Czartoryskich w Krakowie). Pod spodem, z lewej strony ryty napis: SaRBiewski Na przedniej ściance podstawy ryty i złocony napis: MAT: SARBIEWSKI / + MDCXL. Maciej Kazimierz Sarbiewski – Sarbievius h. Prawdzic (1595-1640). Syn Mateusza i Anastazji z Milewskich. Jezuita, poeta i teoretyk literatury. Profesor kolegium jezuickiego w Wilnie, nadworny kaznodzieja Władysława IV Wazy. Jego łacińskie poezje przyniosły mu międzynarodową sławę oraz przydomek "Chrześcijańskiego Horacego". Zaprzyjaźniony z papieżem Urbanem VIII, został przez niego odznaczony laurem poetyckim.