Duże żelazne krzesiwo ogniwkowe w formie płaskiej sztabki z wyciętym w środku otworem. Różnych wielkości i kształtów krzesiwa służyły do rozniecania ognia, do czego potrzebny był także krzemienny krzesak. Najczęściej noszone były przy pasie obok nożyka. Były podstawowym wyposażeniem każdego mieszkańca grodu, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Podobne egzemplarze pojawiały się w Nowogrodzie w pierwszej połowie XIII wieku i znane były w całym okresie późnego średniowiecza. W polskim materiale krzesiwa ogniwkowe datowane są na okres od XII do XV wieku.