Żelazna klamra szkutnicza w kształcie wydłużonego prostokąta z zaokrąglonymi końcami. Klamry takie dowodzą funkcjonowania w średniowiecznej Warszawie rzemiosła szkutniczego – naprawy lub budowy płaskodennych łodzi pływających wówczas po Wiśle. Przy ich pomocy łączono pęknięte części kadłubów oraz dodatkowo zabezpieczano uszczelnienie poszycia - uszczelkę z mchu umieszczaną między klepkami utrzymywała drewniana listwa przytrzymywana takimi klamrami. W średniowiecznych źródłach pisanych określano je jako sintel, czintel, sinkel, czinkel. Według typologii Karela Vliermana przedstawiony egzemplarz należy do typu B, datowanego na lata 1200-1275.