Odsiecz wiedeńska 1683 r. była pod wieloma względami przełomowym wydarzeniem w dziejach Europy oraz jedną z największych operacji wojskowych dla obu stron: Imperium Osmańskiego oraz wojsk polsko-cesarskich. Turcy wystawili armię liczącą ponad 100 tys. ludzi (z czego ok. 65 tys. wzięło udział w boju), natomiast siły sojuszników wynosiły ok. 70 tys. żołnierzy, w tym 27 tys. Polaków. Starcie było rzadkim przykładem skutecznej koordynacji dużych sił Cesarstwa i Polski. Głównodowodzący Jan III Sobieski skupił wojska niemal pod bokiem przeciwnika i doprowadził do rozstrzygającej, zgodnej ze staropolską sztuką wojenną bitwy, w której rozbił przeciwnika i uwolnił oblegany od dwóch miesięcy Wiedeń. Efektywne współdziałanie chrześcijan przeciw Osmanom było ewenementem w dotychczasowej historii – i jedną z przyczyn sukcesu. Zwycięska batalia 12 września 1683 r. ocaliła stolicę Cesarstwa, przełamała strach przed armią osmańską i zapoczątkowała porozumienie sąsiadujących z Imperium państw chrześcijańskich. W efekcie w 1699 r. zawarto pokój, który wyzwolił od Turków niemal całe Węgry, Polsce zaś zwrócił utracone w 1672 r. Podole i Prawobrzeże. Był to zarazem ostatni zwycięski traktat, jaki Rzeczpospolita zawarła przed swoim upadkiem. Trwale unormował on stosunki polsko-tureckie, zapoczątkowując dobre relacje i przyjaźń w dobie zaborów. [Dariusz Milewski]