Stanisław Wojciechowski urodził się w 1869 r. w Kaliszu. W 1888 r. rozpoczął studia na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim, gdzie wstąpił do tajnego Związku Młodzieży Polskiej "Zet". W 1892 r. współtworzył Związek Zagraniczny Socjalistów Polskich i Polską Moneta srebrna 10 zł - Stanisław Wojciechowski
Partię Socjalistyczną, a jako emisariusz na kraj formował PPS. W czasie rewolucji 1905 r. zrezygnował z członkostwa w partii kierowanej przez "młodych", którzy wykreślili z programu postulat walki o niepodległość. Jeszcze w 1899 r. ożenił się z Marią Kiersnowską, z którą miał dwójkę dzieci – Edmunda i Zofię. Doprowadził do założenia Warszawskiego Związku Stowarzyszeń Spożywczych (dyrektor w latach 1911–1915). Po wybuchu I wojny, został członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego miasta Warszawy i Komitetu Narodowego Polskiego, a po wyjeździe na wschód w 1915 r. – Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji. Tam współpracował z późniejszym premierem i przyjacielem W. Grabskim z tajnej Ligi Narodowej. Od stycznia 1919 r. zasiadał w gabinecie Ignacego J. Paderewskiego jako minister spraw wewnętrznych. W 1921 r. wstąpił do PSL "Piast" i z ramienia tej partii został wybrany w wyborach prezydenckich po śmierci Gabriela Narutowicza. 12 maja 1926 r. na moście Poniatowskiego w Warszawie stanął twarzą w twarz z Piłsudskim. Wobec przedłużających się walk w stolicy podał się do dymisji. W okresie rządów sanacji prowadził wykłady w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego oraz w Szkole Głównej Handlowej. W czasie II wojny światowej pozostał w Warszawie. Po wojnie zamieszkał wraz z rodziną Grabskich w Gołąbkach nieopodal stolicy. Tam zmarł 9 kwietnia 1953 r.

[Jan Żaryn]