Alegorię wzroku przedstawiono jako stojacą w kontrapoście na kwadratowej plincie, podpartą o pień drzewa, częściowo okrytą płaszczem z tkaniny o deseniu kwiatowym podbitym barwną tkaniną kobietę spoglądającą przez lunetę trzymaną w prawej ręce, natomiast lewą ręką podtrzymuje zwierciadło, opierając je o biodro, ostrość wzoru symbolizuje orzeł siedzący u jej stóp. Figurka ta należy do serii alegorii Pięć zmysłów zamówionej przez carycę Elżbietę Pietrowną (1709–1762) w 1745 wraz z personifikacjami czterech kontynentów i czterech pór roku. Autorami modeli byli najwybitniejsi rzeźbiarze pracujący ówcześnie w manufakturze miśnieńskiej: kierownik pracowni rzeźby: Johann Joachim Kaendler oraz Johann Friedrich Eberlein i Peter Reinicke. Wykonanie tej serii między lipcem a listopadem 1745 potwierdzają zapisy w dziennikach ich prac. Opracowanie figurki symbolizującej Wzrok odnotowano w Dzienniku pracy Eberleina w lipcu 1945 pod poz. 4, a kontynuacje prac w sierpniu 1945: pod poz. 2 oraz w Dzienniku pracy Reinicke pod poz. 1. Komplet figurek zachował się w zbiorach Ermitażu a cztery figurki symbolizujące Wzrok, Słuch, Dotyk i Węch są w kolekcji Burghley House w Peterborough, w zbiorach Fine Arts Museums of San Francisco zaś – alegorie Wzroku i Dotyku.