W renesansie narodziny dziecka były niezwykle celebrowanym wydarzeniem. Znaczny procent zgonów kobiet wiązał się z porodem, równie duża liczba niemowląt umierała w ciągu kilku dni od urodzenia. Sytuacja ta zaowocowała produkcją i użytkowaniem licznych przedmiotów upamiętniających poród. Z badań źródłowych wynika, że znajdowały się one w posiadaniu rodzin z większości stanów, jednak niewiele przetrwało do czasów współczesnych. Malowane tace porodowe, zw. desco da parto, zaczęły pojawiać się we Włoszech ok. 1370 r., w pokoleniu następującym po epidemii czarnej śmierci, kiedy niepewność życia była bardziej odczuwalna niż kiedykolwiek. Po wykorzystaniu deschi jako tacy wieszano je na ścianie jako dekorację. Chociaż były cenione, często ulegały uszkodzeniom, zazwyczaj na skutek wielokrotnego kontaktu z innymi powierzchniami. Z tego powodu deschi da parto stanowią rzadkość na międzynarodowym rynku sztuki, w zbiorach polskich dotychczas brakowało takich obiektów. Repertuar ikonograficzny tac był bardzo zróżnicowany: recto najczęściej dekorowała scena wielopostaciowa o wymowie moralizatorskiej, verso natomiast prezentowała sceny z matkami po porodzie lub postacie dzieci. Taca ze zbiorów Zamku Królewskiego przedstawia epizod zaczerpnięty z Żywota Pompejusza Plutarcha. Cezar, rozgniewany niegodnym potraktowaniem jego wielkiego politycznego przeciwnika przez króla Egiptu, został ukazany jako wzór cnoty umiarkowania. Obraz Bertucciego, twórcy pozostającego pod wpływem Pinturicchia i środowiska bolońskiego, został po raz pierwszy opublikowany przez Paula Schubringa w jego monumentalnej monografii poświęconej cassoni jako dzieło bolońskiego artysty Girolama Marchesiego (1471–1550). W późniejszym okresie Bernard Berenson przypisał desco malarzowi pochodzącemu z Faenzy (Berenson nie opublikował swojej atrybucji w żadnym spójnym tekście, jedyna informacja to prywatne notatki, przechowywane w Biblioteca Berenson, Fototeca Villa I Tatti, Florencja). Proweniencja tego dzieła jest dobrze udokumentowana. Obraz znajdował się w kolekcji hr. Galellottiego di Saint Alaise w Rzymie, z której trafił w 1881 r. do zbiorów Josepha Spiridona w Paryżu; na aukcji Cas¬sirer-Helbing 31 maja 1929 r. został kupiony przez nowojorczyka Williama Randolpha Hearsta; ponownie sprzedany 8 grudnia 1951 r. na aukcji Parke Bernet Galleries w Nowym Jorku, trafił do prywatnej kolekcji w tym mieście, a następnie został nabyty przez Galerię Maurizio Nobile Fine Art w Mediolanie.