Stanisław Grabski (1871–1949) łączył role polityka, naukowca i publicysty. Był bratem Władysława Grabskiego, autora reformy walutowej z 1924 r. W młodości działał w ruchu socjalistycznym, lecz stopniowo zbliżył się do obozu narodowego. Przez wiele lat wykładał ekonomię na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza. W okresie I wojny światowej został członkiem Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu, w którym zajmował się zagadnieniem przyszłych granic Polski. Przyczynił się zasadniczo do okrzepnięcia ruchu narodowego u zarania II Rzeczypospolitej. Po zakończeniu walk polsko--bolszewickich był jednym z głównych negocjatorów podczas rokowań pokojowych w Mińsku i Rydze. Grabski dwukrotnie piastował stanowisko ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego. Współtworzył ramy konkordatu zawartego ze Stolicą Apostolską w 1925 r. Po zamachu majowym niemal zupełnie wycofał się z działalności politycznej. We wrześniu 1939 r. został aresztowany przez NKWD i skazany na pobyt w obozie pracy przymusowej. Zwolniony w 1941 r. w wyniku zawartego układu Sikorski–Majski. Kolejne lata II wojny światowej spędził w Londynie, obejmując stanowisko przewodniczącego Rady Narodowej. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski. W konsekwencji działań władz komunistycznych stwarzających pozory przygotowań do wolnych wyborów Stanisław Grabski został jednym z zastępców przewodniczącego poszerzonej wówczas fasadowej Krajowej Rady Narodowej. Po sfałszowanych przez komunistów wyborach w styczniu 1947 r. oraz likwidacji KRN poświęcił się wyłącznie pracy naukowej. Jego dziełem życia była dziesięciotomowa Ekonomia społeczna. Wśród innych prac Grabskiego warto wymienić książki Naród a państwo, Państwo narodowe oraz Kryzys myśli państwowej. Zmarł w 1949 r. [Grzegorz Jeż]