Późnobarokowy rezydencjonalny pałac Branickich w Białymstoku wraz z otaczającym go parkiem i zwierzyńcem (łącznie ok. 14 ha) należał do najwspanialszych siedzib magnackich u schyłku Rzeczypospolitej szlacheckiej i przez odwiedzających był nazywany "Wersalem podlaskim". Historia pałacu sięga początków XVII w. W 1692 r. Stefan Mikołaj Branicki otrzymał od króla przywilej na wybudowanie miasta o tej samej nazwie co istniejąca wieś Białystok. W latach 1691–1697 przebudowano dawny obronny dwór Wiesiołowskich w barokowy pałac według projektu wybitnego architekta Tylmana z Gameren. Dalsza rozbudowa całej rezydencji miała miejsce w latach 1728–1771 i była prowadzona przez nowego gospodarza Jana Klemensa Branickiego, hetmana wielkiego koronnego i kasztelana krakowskiego. Przebudowany korpus główny pałacu według projektu Jana Z. Deybla stanowi budowla prostokątna. Poprzez kolumnowe łączniki wiąże się ona z dwukondygnacyjnymi skrzydłami bocznymi według projektu J. H. Klemma w latach 1755–1756. W 1802 r. spadkobiercy hetmana Branickiego sprzedali pałac królowi pruskiemu Fryderykowi Wilhelmowi III, a od 1807 r. jego nowym właścicielem został car rosyjski Aleksander I. Stopniowo dokonywała się dewastacja pałacu, szybsza od 1837 r., kiedy to ulokowano w nim Instytut Panien Szlacheckich. W czasie I wojny światowej pałac i ogród zostały zdewastowane przez wojska rosyjskie i niemieckie. Wyremontowany był siedzibą białostockiego urzędu wojewódzkiego w II RP. Działania wojenne w 1944 r. spowodowały zniszczenia pałacu w 70%. W latach 1945–1960 systematycznie odbudowywany do stanu z połowy XVIII w. Od lat 50. XX w. jest siedzibą Akademii Medycznej, obecnie Uniwersytetu Medycznego. [Cezary Kuklo]