Naczynie było elementem słynnego serwisu sułtańskiego zamówionego w Królewskiej Fabryce Farfurowej w Belwederze przez Stanisława Augusta w 1776 r. jako dar dla sułtana Abdula Hamida I. Na wszystkich naczyniach znalazła się inskrypcja w języku tureckim: "Te prezenta i dary przesyła Padyszachowi z rodu Osmana Król Lechów, ażeby najzupełniejszą miłość i szczerą życzliwość okazać. W stolicy Warszawie".

Niezwykły podarunek dyplomatyczny król przekazał za pośrednictwem posła tureckiego przebywającego w Polsce od sierpnia 1777 r. do marca 1778 r. Z odnotowanych w wytwórni 280 naczyń do Stambułu dotarło 160 – taką liczbę zapisano 6 czerwca 1778 r. w inwentarzu Topkapi Sarayi, głównej rezydencji sułtana, zaś w Inwentarzu zamku warszawskiego z 1795 r. udokumentowano 59 talerzy płytkich i 60 głębokich. Serwis zapewne przeznaczony dla 40 lub 60 osób składał się z talerzy różnej wielkości (tak określano wówczas również półmiski, okrągłe i owalne), teryn, wazek, owalnych koszyków z podstawami oraz solniczek.

Do dziś zachowało się ok. 100 naczyń z tej zastawy: najwięcej - 54 w Muzeum Starego Seraju w Stambule, drugi co do wielkości zespół liczący 13 elementów znajduje się w zbiorach Zamku Królewskiego w Warszawie. Pozostałe znane naczynia rozproszone są w kolekcjach muzealnych (m.in. w MNW, MNK, Victoria & Albert Museum w Londynie, Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku) i prywatnych.