Canal Grande od początku stanowił główną drogę komunikacyjną Wenecji. Pojawia się nawet na najstarszych widokach i mapach tego miasta. Jego nabrzeża wypełnione są pałacami, których nazwy przypominają historię dawnych weneckich rodów (Ca’Rezzonico, Ca’Foscari). Wśród pałaców mieszkalnych wznoszą się także inne budowle, takie jak widoczny na obrazie Palazzo dei Camerlenghi (po lewej) i przylegający do niego Campo Erberia (w głębi). Obszar miasta, w którym znajdują te budowle, określa się mianem Rialto. To właśnie od niego wziął nazwę sławny Ponte Rialto, który jako jedyny most aż do połowy XIX w. łączył rozdzielone przez Canal Grande dzielnice. Dla pieszych poruszających się po Wenecji stanowił on jedyną możliwość przedostania się bez użycia łodzi do części miasta położonych po przeciwnej stronie kanału. Nie dziwi więc, że Rialto skupiało dawniej handlowe, a także finansowe życie, za którego nadzorowanie i kontrolę odpowiadały urzędy zlokalizowane właśnie w Palazzo dei Camerlenghi. W tym kontekście prezentowany obraz jest nie tylko pocztówkowym utrwaleniem malowniczego fragmentu miasta, ale również czytelnym komunikatem na temat znaczącej pozycji Wenecji. Michele Marieschi był Wenecjaninem. Zawodu uczył się prawdopodobnie u Giovanniego Antonia Canala (1697–1768), wuja Bernarda Bellotta, a później do końca życia zajmował się tworzeniem wedut Wenecji lub obrazów w typie capriccio (wł. kaprys) – fantastycznych widoków architektury i krajobrazu. Obrazy takie jak omawiany zaczął malować pod wpływem mody, która zapanowała wśród europejskich elit przyjeżdżających do Włoch. Każdy liczący się arystokrata powinien był odwiedzić kraj sztuki i artystów oraz przywieźć stosowne pamiątki. Rzeźby czy ceramika okazywały się trudne w transporcie, ale obrazy nadawały się znakomicie. Jeżeli któryś z widoków wzbudzał szczególny zachwyt, artyści malowali jego powtórzenia. Niniejszy widok jest na tym tle wyjątkowy. Wydaje się, że Marieschi przedstawił miasto w tym ujęciu tylko raz. Ciekawe, że punkt, z którego obraz został namalowany, znajduje się w miejscu Ponte Rialto. Nie jest to jednak widok, jaki można zobaczyć, stojąc na moście, obok niego, a nawet pod mostem. Marieschi, podobnie jak inni malarze tego czasu, dokonał w obrazie pewnych modyfikacji w zakresie perspektywy. Ukazał budynki, Canal Grande i toczące się na nim życie w taki sposób, by uzyskać jak najlepszy efekt artystyczny. Z niewiadomych powodów obraz nie został ukończony. To – paradoksalnie – stanowi o jego wielkiej wartości, ponieważ pozwala się przyjrzeć, jak Marieschi pracował nad tworzeniem kompozycji.