Dzbanek czworoboczny, gruszkowaty, wsparty na czworobocznej podstawie, z esowato wygiętym dziobkiem dodatkowo umocowanym w górnej części łącznikiem oraz uchwytem przypominającym znak zapytania zakończonym wolutą u góry, a u dołu wygiętym uproszczonym liściem akantu. Pokrywka czworoboczna, wysklepiona, ze stożkowatym uchwytem o kształcie będącym jej miniaturą. Dolna część dziobka zdobiona reliefową imitacją paszczy ryby, powierzchnia górna uchwytu pokryta reliefem przypominającym stylizowaną drobnoulistnioną gałązkę. Dzbanki o takiej formie, odnotowane w inwentarzu Pałacu Japońskiego w 1779, określano dwojako: jako "imbryki do herbaty" oraz "dzbanki do kawy". Obecnie trudno rozstrzygnąć, do którego z napojów ich używano – wg przyjętych dziś założeń dzbanki o wysmukłych kształtach przeznaczone były do kawy, niższe zaś do herbaty. Ten typ kafetiery zdobiono reliefem bardziej lub mniej ozdobnym. Dzbanek z kolekcji zamkowej reprezentuje najprostszy typ dekoracji. Te podstawowe elementy zdobnicze wzbogacano, modelując ozdobnie krawędź wylewu (oplatając jakby liną) oraz zewnętrzną powierzchnię uchwytu – tworząc plastyczne równe karby. Niekiedy na górze na bocznych ściankach umieszczano zwieńczoną koroną królewską wgłębioną owalną tarczę, zapewne przeznaczoną na herb lub monogram, obramowaną delikatnym ornamentem. Innym rozwiązaniem dekoracyjnym było podkreślenie dolnej części korpusu dzbanka miękko uformowanym w reliefie wypukłym wzorem gałązek śliwy wzorowanym na ceramice dalekowschodniej. Dzbanki bez plastycznej dekoracji mają bardziej przysadzistą formę i powstały najwcześniej w l. 1710–1713, natomiast ze wzbogaconą dekoracją reliefową mają smuklejsze proporcje, są nieco wyższe, a wykonywano je aż do 1719.