Malarstwo animalistyczne, pokrewne malarstwu martwych natur, znalazło szczególnie dobre warunki rozwoju w XVII w. w północnej części Niderlandów, zwanej potocznie Holandią. Wynikało to z republikańskiego charakteru kraju, w którym mecenat państwa i Kościoła katolickiego został zastąpiony mecenatem mieszczaństwa. Malarstwo animalistyczne, należące do nurtu realistycznego, dobrze trafiało w gusta odbiorców, którzy poszukiwali obrazów o świeckiej tematyce, wyrafinowanych tak pod względem wizualnym, jak i symbolicznym. Przedstawienia tego rodzaju były również odpowiedzią na rosnące zapotrzebowanie Holendrów na kontakt z naturą w związku z postępującą urbanizacją kraju (ponad połowa ludności mieszkała w miastach). Stanowiły też odzwierciedlenie rozwoju nauk biologicznych, które kwitły w północnych Niderlandach m.in. dzięki ich związkom z koloniami rozsianymi po całym świecie. Autor obrazu, Melchior de Hondecoeter, do dziś jest uważny za jednego z najwybitniejszych malarzy holenderskich. Artysta przyjął szczególnie wąską specjalizację, jaką było malowanie ptaków – tak gatunków egzotycznych (pawie, pelikany), jak i rodzimych (kaczki, słonki) oraz hodowlanych (indyki, kury). Ze względu na maestrię w oddawaniu ich wyglądu był nazywany Rafaelem ptaków. Prezentowany tu obraz pochodzi z kolekcji Stanisława Augusta, o czym świadczy zamieszczony w lewym dolnym rogu płótna numer 1737, którym oznakowano go na polecenie króla. Monarcha podarował dzieło Johnowi Robertowi Watsonowi herbu Priestfield (1774–1810), osobistemu tajnemu radcy, zapewne w dowód przyjaźni lub za nieznane dziś zasługi. W póź-niejszym czasie córka Watsona sprzedała obraz Ksaweremu Branickiemu (1816–1879), pierwszemu właścicielowi zamku Montrésor. Tam dzieło znajdowało się do momentu zakupienia go do zbiorów Zamku Królewskiego w Warszawie.