François Gérard był jednym z najwybitniejszych malarzy swojej epoki. Znany jest przede wszystkim jako portrecista członków cesarskiego dworu Napoleona I, ale w jego dorobku znajduje się również kilka wizerunków polskich osobistości. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje wizerunek Starzeńskiej, małżonki hr. Xaviera Starzeńskiego (1764–1828), zamożnego właściciela ziemskiego i znawcy sztuki.
La Belle Gabrielle, jak ją wówczas nazywano, przebywała w latach 1803–1804 w Paryżu, gdzie wraz z mężem odwiedzała dwór carski. Tam utrzymywała wiele intymnych przyjaźni z europejskimi arystokratami, a przede wszystkim z adoptowanym synem Napoleona I, Eugeniuszem Beauharnais. To właśnie ta znajomość, która nie znalazła uznania u cesarzowej Józefiny, matki Eugeniusza, przyczyniła się do usunięcia Starzeńskich z dworu.
Przed wyjazdem z Paryża Starzeńska podarowała niniejszy portret swojemu intymnemu przyjacielowi, markizowi Alexandre’owi de Laborde’a (1773–1842). Została na nim przedstawiona jako romantyczna bohaterka, odpoczywająca nad strumieniem w czasie poszukiwania inspiracji do swoich utworów. Ubrana jest w strój w stylu trubadurów (nurt romantyzmu inspirujący się kulturą średniowiecza), który został wprowadzony do mody przez cesarzową Józefinę. Najbardziej charakterystycznym elementem tego rodzaju stylizacji był aksamitny płaszczyk o wysokim stanie i wąskich rękawach, zdobiony tzw. kołnierzem medycejskim, uzupełniony o atłasowe trzewiki i kaszmirowy szal.
Co interesujące, w Wersalu zachował się szkic olejny do tego portretu, a w Lwowskiej Galerii Sztuki im. B. Woźnickiego jego większa wersja, podarowana przez rodzinę Starzeńskich.