Naczynie było elementem słynnego serwisu sułtańskiego zamówionego w manufakturze belwederskiej przez Stanisława Augusta w 1776 r. jako dar dla sułtana Abdula Hamida I. Na wszystkich naczyniach znalazła się inskrypcja w języku tureckim: "Te prezenta i dary przesyła Padyszachowi z rodu Osmana Król Lechów, ażeby najzupełniejszą miłość i szczerą życzliwość okazać. W stolicy Warszawie". Niezwykły podarunek dyplomatyczny król przekazał za pośrednictwem posła tureckiego przebywającego w Polsce od sierpnia 1777 r. do marca 1778 r. Z odnotowanych w wytwórni 280 naczyń do Stambułu dotarło 160 – taką liczbę zapisano 6 czerwca 1778 r. w inwentarzu Topkapi Sarayi, głównej rezydencji sułtana. Serwis zapewne przeznaczony dla 40 lub 60 osób składał się z talerzy różnej wielkości (tak określano wówczas również półmiski, okrągłe i owalne), teryn, wazek, owalnych koszyków z podstawami oraz solniczek. W inwentarzu pałacu Topkapi zapisano m.in. 12 talerzy / mis z pokrywami, do których zaliczamy ten półmisek. Ze względu na szerokość kołnierza naczynia można stwierdzić, że wieńczyła je najprawdopodobniej pokrywa o średnicy podstawy wynoszącej ok. 24,5 cm, co potwierdza 9 egzemplarzy zachowanych w Topkapi Sarayi. Półmisek ma typową dla serwisu sułtańskiego formę i dekorację malarską wzorowaną na porcelanie chińskiej typu imari. Centralny motyw kompozycji to umieszczona w lustrze półmiska waza z kwiatami peonii i gałązkami sosny na tarasie ogrodowym okolonym z dwóch stron balustradą, którą otok niebieski z rezerwami z inskrypcjami oddziela od dekoracji kołnierza złożonej z naprzemiennie ułożonych rezerw o nieregularnym wykroju: z czerwono-złotymi chryzantemami malowanymi na kobaltowym tle oraz z motywami par ptaków lub motyla przedstawionych wśród stylizowanej roślinności na białym tle. Spodnią stronę kołnierza zdobią gałązki kwiatów oraz ornamentalny pas przy krawędzi.