Imbryk o brzuścu w formie spłaszczonej kuli na pierścieniu podstawy, z kołnierzem nierównej wysokości – uniesionym od strony dziobka. W połowie korpusu osadzono prosty dziobek, rozszerzony u nasady i ustawiony skośnie ku górze. Pętlowy uchwyt wyciągnięty ponad brzusiec, u góry łączy się z wylewem, w dolnym osadzeniu rozdwojonym i zakończonym z dwóch stron plastycznymi skręconymi pędami. Pokrywka imbryka wysklepiona, uformowana jako scięty stożek, zwieńczona kulistym uchwytem. Całą powierzchnię brzuśca i pokrywki zdobią płaskie pionowe kanelury, które w połowie brzuśca zostały przedzielone poziomym pasem. Josiah Wedgwood opracował wiele nowych receptur mas kamionkowych, m.in. kamionki delikatne, które barwił w masie lub powierzchniowo. W zależności od stosowanych dodatków uzyskał jaspisowe wyroby, czerwoną masę – tzw. rosso antico oraz czarną kamionkę bazaltową, z której został wykonany imbryk. Kamionka bazaltowa, której technologię opracował Wedgwood w latach 1767-1768, wyróżniała się lekko połyskującą powierzchnią o nasyconej czarnej barwie, którą nadawała czarna glinka uzyskiwana z wodnej zawiesiny tlenku żelaza tzw. "Carr". Tworzywo to w manufakturze Wegdwooda wykorzystywano do produkcji naczyń użytkowych, zwłaszcza serwisów do herbaty, waz dekoracyjnych i popiersi sławnych mężów. Przedmioty z kamionki bazaltowej zdobiono reliefem lub malowanymi w technice enkaustycznej czerwoną emalią. Kanelury zdobiące imbryk wykonano na tokarce, którą Wedgwood stosował od 1763, wykonując nią również motyw szachownicy. Imbryk został zakupiony do zbiorów zamkowych w 1983.