Czarka o czaszy łódkowatej (u nasady szlifowanej w wypukłe płatki), oddzielonej płaskim pierścieniem i talerzykiem od trzonu w formie walca, zakończonego guzem –nodusem (szlifowanym w prostokątne i trójkątne pola), osadzonym na okrągłej stopie o krawędzi szlifowanej w pola przypominające bardzo wydłużone romby, od spodu szlifowanej w wąskie soczewki. Krawędź czaszy złocona, "falująca", z dwiema spłaszczonymi palmetami po bokach i jedną przechodzącą w uchwyt o złoconej krawędzi i pozostałej powierzchni płatków wypełnionej grawerowanym ornamentem. Powierzchnia czaszy powyżej nasady grawerowana: dłuższe boki zdobią dwa widoki architektoniczne, które rozdziela herb (na osi uchwytu) oraz ornament rocaille’owo-kwiatowy ujmujący palmetę przechodzącą w uchwyt.
Niestety nie udało się zidentyfikować herbu – w tarczy ukośne pasy, w klejnocie – małpa; jedynie umieszczony pod nim Order Orła Białego wskazuje, że czarkę wykonano dla osoby odznaczonej nim w latach 50. XVIII w.

Czarka ma typową formę tego typu przedmiotów, przeznaczonych do podawania różnego rodzaju słodyczy, które powstawały na Śląsku w XVIII w, zwłaszcza w drugiej tercji. Złotymi palmetami przy wylewie dekorowano śląskie czarki i pucharki od ok. 1750 r, a zwłaszcza dekadę później. Forma trzonu jest także typowa dla szkieł śląskich ok. 1760.
Czarka na cukry została przekazana do zbiorów zamkowych legatem Tadeusza Wierzejskiego w 1974 wraz z dużym zespołem szkieł śląskich liczących 30 obiektów, w tym także innych czarek, co stanowi ok. 85% obecnej zamkowej kolekcji wyrobów hut śląskich.