Imbryk o korpusie w formie spłaszczonej kuli z wyodrębnionym pierścieniem podstawy, z prostym krótkim dziobkiem osadzonym powyżej połowy wysokości naczynia, uchwytem pętlowym i wysoko wysklepioną pokrywką kopulastą z płasko wywiniętym kołnierzem. Nasadę i ramiona korpusu oraz powierzchnię pokrywki wokół uchwytu dekorują nakładki w postaci plastycznych liści laurowych z białej szkliwionej porcelany. Cały korpus imbryka zdobi malowany w tonacji zieleni, czerwieni, brązu i czerni krajobraz: z jednej strony ukazano zabudowania na tle gór, z drugiej – drzewa rosnące nad wodą. Pokrywkę zdobią malowane pędy z kwiatami, uchwyt i dziobek – złoty ornament. Krawędzie dziobka, pokrywki, jej uchwytu i górna korpusu – złocone.
Kształt imbryka charakterystyczny jest dla tego rodzaju ówczesnych wyrobów miśnieńskich, inspirowany chińskimi czajniczkami do herbaty. Plastyczne nakładki, najczęściej w postaci liści bądź ukwieconych gałązek stanowiły typową dekorację wczesnej porcelany miśnieńskiej i kamionki böttgerowskiej. Zwano je "irmingerowskimi" od nazwiska swego twórcy – Johanna Jacoba Irmingera, pracującego dla Miśni w latach 1710-1719.
Niezbyt wysoki poziom artystyczny malatury wskazuje, że została ona wykonana najprawdopodobniej w warsztacie jednego z tzw. hausmalerów (malarzy domowych), współpracujących z manufakturą miśnieńską.
Imbryk do herbaty był jednym z głównych elementów zastawy do herbaty, kawy i czekolady, w skład której wchodziły: puszka na herbatę, miska na zużyte liście, cukiernica z pokrywą, kafetiera, mlecznik oraz czarki ze spodkami.


W 1974 imbryk został przekazany do zbiorów zamkowych legatem Tadeusza Wierzejskiego.