Kobierzec modlitewny z białym pole mihrabu wyodrębnionym za pomocą falistej linii – gęsto wypełnionym ukwieconymi gałązkami wyrastającymi z umieszczonego centralnie wazonu stojącego na postumencie i flankujących go dwóch par drzew o wysmukły pniach, wijących się wzdłuż krawędzi niszy. Nadłucza granatowe wypełnione ornamentem roślinnym.
Bordiura trójpasowa. W pasie głównym, na ciemnoczerwonym tle, szlak złożony z palmet i drobnych motywów kwiatowych. Pasy boczne bliźniacze, złożone z trzech szlaczków.

Kobierzec powstał w ośrodku tkackim o pozycji ugruntowanej już w czasach panowanie dynastii Safawidów, znanym przede wszystkim z wyrobów jedwabnych. Pod koniec XIX w. na nowo zorganizowano tam liczne warsztaty wytwarzające m. in. kobierce modlitewne. Dekoracja prezentowanego kobierca wyraźnie nawiązuje do dawnych klasycznych wzorów. Wyróżnia go wysmakowana kolorystyka oraz finezyjny rysunek motywów.
Por. analogiczny kobierzec ze zbiorów Fundacji Teresy Sahakian nr inw. ZKW-dep.FTS/483.

Pobożna modlitwa jest w islamie jednym z filarów wiary. Początkowo odmawiano ją trzy razy dziennie (o wschodzie i zachodzie słońca oraz w nocy), potem pięciokrotnie – dodano modlitwę w południe i popołudniu. W piątki odbywają się wspólne modły w meczecie. Wymagany jest stan rytualnej czystości, osiągany przez ablucję (w przypadku braku wody używany jest piasek) i zwrócenie się w kierunku Mekki.
Badania wykazały iż klasyczna – architektoniczna kompozycja kobierców modlitewnych, nawiązująca do kształtu mihrabu – niszy w sali modlitwy w meczecie, wskazującej kierunek na Mekkę, ustalona była już około 1300 roku, czyli w czasie, z którego zachowały się najwcześniejsze przedstawienia ikonograficzne (miniatury perskie).