Scena przedstawia martwego zająca otoczonego ubitym ptactwem i akcesoriami myśliwskimi ułożonymi piramidalnie na skalnym bloku, na tle wyłaniającego się zza skały krajobrazu. W prześwicie skalnym można dostrzec sylwetkę idącego mężczyzny.
Obrazy ilustrujące martwe natury z trofeami myśliwskimi były znacznie bardziej popularne we Flandrii niż w Republice Zjednoczonych Prowincji, gdzie pojawiły się również dużo później, dopiero ok. 1640. Do spowolnionego rozwoju tego gatunku przyczyniły się m.in. przepisy prawne określające myślistwo jako przywilej arystokracji, co przez długi czas skutecznie ograniczało grupę zainteresowanych tym tematem.
Autor obrazu, Melchior de Hondecoeter pochodził z rodziny o flamandzkich korzeniach, wykształcił się u swojego ojca, Gijsberta Gillisz. de Hondecoetera (1604–1653), i wuja, Jana Baptista Weenixa (1621–ok. 1695), po czym był czynny w Utrechcie, Hadze i Amsterdamie, malując m.in. na zamówienie Wilhelma III Orańskiego (1650–1702).
De Hondecoeter specjalizował się w martwych naturach oraz przedstawieniach ptaków. Wątek trofeów myśliwskich pojawiał się w jego twórczości stosunkowo rzadko, dopiero w latach 60. XVII w., kiedy uległ silnemu wpływowi dzieł Weenixa. W omawianym obrazie, datowanym właśnie na ten okres, de Hondecoeter bardzo wiernie naśladuje zasady kompozycji i sposób aranżacji swojego nauczyciela. Podobieństwo prac obu artystów powoduje nawet błędy w atrybucjach obrazów malarzy, a także nanoszenie wtórnych sygnatur, tak jak w przypadku niniejszego dzieła (Małachowicz 2007, s. 262).

[Magdalena Królikiewicz]