Naczynie było elementem słynnego serwisu sułtańskiego zamówionego w Królewskiej Fabryce Farfurowej w Belwederze przez Stanisława Augusta w 1776 r. Był to dar dyplomatyczny króla dla sułtana Abdula Hamida I, przekazany za pośrednictwem posła tureckiego Numan-beja przebywającego w Polsce od sierpnia 1777 r. do marca 1778 r. Z odnotowanych w wytwórni 280 naczyń do Stambułu dotarło 160 – taką liczbę zapisano 6 czerwca 1778 r. w inwentarzu Topkapi Sarayi, głównej rezydencji sułtana. Serwis zapewne przeznaczony dla 40 lub 60 osób składał się z talerzy różnej wielkości (tak określano wówczas również półmiski, okrągłe i owalne), teryn, wazek, owalnych koszyków z podstawami oraz solniczek. Naczynie ma formę analogiczną do dużych owalnych półmisków, jednak należy je uznać za podstawkę pod owalny koszyk ażurowy, jeden z 8 odnotowanych we wspomnianym inwentarzu.
Wszystkie naczynia zostały ozdobione wzorowaną na porcelanie dalekowschodniej bogatą malaturą w stylu Imari oraz umieszczoną w rezerwach w otoku wokół lustra talerza i brzuścu wazy z kwiatami inskrypcją w języku tureckim: "Te prezenta i dary przesyła Padyszachowi z rodu Osmana Król Lechów, ażeby najzupełniejszą miłość i szczerą życzliwość okazać. W stolicy Warszawie".
W zbiorach zamkowych znajduje się jeszcze jedna taka podstawka.nr inw. ZKW/6817.
Do dziś zachowało się ok. 100 naczyń z tej zastawy: najwięcej - 54 w Muzeum Starego Seraju w Stambule, drugi co do wielkości zespół liczący 13 elementów znajduje się w zbiorach Zamku Królewskiego w Warszawie. Pozostałe znane naczynia rozproszone są w kolekcjach muzealnych (m.in. w MNW, MNK, Victoria & Albert Museum w Londynie, Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku) i prywatnych.