Czarka o łódkowatej czaszy, u nasady przewężonej, szlifowanej w płatki, o krawędzi złoconej, "falującej", z dwiema spłaszczonymi palmetami; tralkowym trzonie fasetowanym, w górnej części szlifowanym w poziomo ułożone soczewki, osadzonym na okrągłej stopie o krawędzi szlifowanej w pola przypominające bardzo wydłużone romby i zdobionej matowo grawerowanymi trójkątami. Powierzchnia czaszy powyżej nasady zdobiona grawerunkiem: na dłuższych bokach przedstawiono dwie sceny polowania – na zająca, rozgrywającą się w lesie oraz na ptaki wodne – nad jeziorem, nieopodal zabudowań. Są one rozdzielone wiązką panoplii obramowaną ornamentem cęgowo-akantowym, umieszczoną vis-a-vis szlifowanej wypukło palmety przechodzącej w złocony uchwyt.
Czarka ma typową formę tego typu przedmiotów, przeznaczonych do podawania różnego rodzaju słodyczy, które powstawały na Śląsku w XVIII w, zwłaszcza w drugiej tercji. Złotymi palmetami przy wylewie dekorowano śląskie czarki i pucharki od ok. 1750 r, a zwłaszcza dekadę później. Natomiast forma trzonu jest charakterystyczna dla szkieł śląskich ok. 1750.
Czarka na cukry została przekazana do zbiorów zamkowych legatem Tadeusza Wierzejskiego w 1974 wraz z dużym zespołem szkieł śląskich liczących 30 obiektów, w tym także innych czarek, co stanowi ok. 85% obecnej zamkowej kolekcji wyrobów hut śląskich.