Wyobrażenie Adama Naruszewicza w sutannie, z piuską na głowie, pochodzi z historycznego wyposażenia Zamku Królewskiego w Warszawie. Razem z rzeźbiarskim przedstawieniem Chronosa i Sławy, szeregiem brązowych popiersi wybitnych Polaków oraz wystrojem malarskim tworzy program Sali Rycerskiej, urządzonej w latach 1781-1786 i mającej służyć przypominaniu osób szczególnie zasłużonych, a także chlubnych wydarzeń z historii Polski. Rzeźba jest jednym z 18 mniejszych popiersi ustawionych w Sali Rycerskiej, a jednym z trzech znajdujących się tam rzeźbiarskich przedstawień współcześnie żyjących osobistości, które Le Brun miał możność portretować ad vivum. Dzięki temu popiersie odznacza się głęboką charakterystyką postaci i dużą ilością szczegółów, takich jak głębokie zmarszczki czy defekty skóry. Z przodu, pod popiersiem ryty napis: Naruszewicz Na przedniej ściance podstawy ryty i złocony napis: ADA: NARUSZEWICZ Adam Naruszewicz h. Wadwicz (1733-1796). Syn Jerzego, łowczego pińskiego, i Pauliny z Abramowiczów. Duchowny, historyk, poeta. Absolwent, a później profesor Akademii w Wilnie. Biskup łucki od 1780 i smoleński od 1788. Bliski współpracownik i doradca Stanisława Augusta. Sekretarz Rady Nieustającej. Redaktor "Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych". Autor satyr, sielanek i patriotycznych wierszy okolicznościowych, tłumacz dzieł m.in. Tacyta, Homera i Woltera.