Talerz wykonano wg modelu Alter Ausschnitt, z kołnierzem zdobionym reliefową plecionką (Sułkowski-Ozier). Główną dekorację stanowi malowana w lustrze wielobarwnie i złotem motyw heraldyczny: na gzymsie, podtrzymywane z dwóch stron przez heraldyczne lwy, pod koroną szlachecką, dwie tarcze z herbami: Sulima hr. Aleksandra Józefa Sułkowskiego, okolony wstęgą z gwiazdą Orderu Orła Białego, i jego żony Marii Anny Franciszki von Stein zu Jettingen. Pozostałą powierzchnię lustra zdobią malowane w dalekowschodnim stylu kakiemona kwiatki oraz dwa skrzyżowane snopki.

Prace nad serwisem Johann Joachim Kändler rozpoczął wiosną 1735 r., co dokumentują jego notatki zachowane w archiwum manufaktury miśnieńskiej. Zastawa stołowa Sułkowskiego była pierwszym tak wielkim zleceniem dla manufaktury miśnieńskiej spoza kręgu rodziny królewskiej Wettynów. Formy naczyń wzorowano na barokowym serwisie ze srebra złoconego wykonanym na ślub syna Augusta II w 1719. Jeszcze niekompletny serwis został użyty podczas przyjęcia z okazji ślubu przyrodniej siostry Sułkowskiego z hr. Lubomirskim w lutym 1737. Zastawa licząca pierwotnie ponad 1000 elementów (obiadowych, deserowych, do kawy i herbaty oraz świeczników i lichtarzy) została dostarczona 8 lutego 1738 r. do Pałacu Japońskiego.

Dekoracja malarska, poza heraldycznym elementem, nawiązywała do dalekowschodniej, a reliefowa plecionka koszykowa, którą ozdobiono brzegi naczyń, opracowana już w 1732 r., została później stosowana na szeroką skalę we wzornictwie miśnieńskim pod nazwą Sułkowski-Ozier.

W zbiorach Zamku Królewskiego w Warszawie znajduje się jeszcze jeden talerz (nr inw. ZKW/6285), które razem z innymi elementami (6 półmiskami okrągłymi w trzech rozmiarach, 2 talerzykami, łyżką do serwowania, paterą i parą lichtarzy) tworzą największy w Polsce zespół 14 naczyń z serwisu Aleksandra Józefa Sułkowskiego. Drugi pod względem wielkości zbiór 11 naczyń z tej zastawy znajduje się w zbiorach Zamku Królewskiego na Wawelu, zaś największy fragment serwisu Sułkowskiego (ok. 30 elementów) zgromadzony przez E. Schneidera przekazany do zbiorów Bayerische Nationalmuseum w Moanachium prezentowany jest w Schloss Lustheim.

[Anna Szkurłat]