Lichtarz zdobiony umieszczonymi z dwóch stron na załamaniu stopy plastycznymi, zwieńczonymi pięciopałkową koroną kartuszami w obramieniu rolwerkowo-małżowinowym z malowanymi tarczami z herbami Sułkowskiego i jego żony. Dodatkową dekorację stanowi reliefowa plecionka Sułkowski-Ozier i malowane wielobarwnie indianische Blumen; złote ornamenty i paski podkreślają formę lichtarza.

Prace nad serwisem Johann Joachim Kändler rozpoczął wiosną 1735 r., co dokumentują jego notatki zachowane w archiwum manufaktury miśnieńskiej. Formy naczyń wzorowano na barokowym serwisie ze srebra złoconego wykonanym na ślub syna Augusta II w 1719. Jeszcze niekompletny serwis został użyty podczas przyjęcia z okazji ślubu przyrodniej siostry Sułkowskiego z hr. Lubomirskim w lutym 1737. Zastawa licząca pierwotnie ponad 1000 elementów (obiadowych, deserowych, do kawy i herbaty oraz świeczników i lichtarzy) została dostarczona 8 lutego 1738 r. do Pałacu Japońskiego. Według specyfikacji zamieszczonej w inwentarzu tegoż pałacu z 1737 r. wymieniono 28 lichtarzy stołowych.

Dekoracja malarska, poza heraldycznym elementem, nawiązywała do dalekowschodniej, a reliefowa plecionka koszykowa, którą ozdobiono brzegi naczyń, opracowana już w 1732 r., została później stosowana na szeroką skalę we wzornictwie miśnieńskim pod nazwą Sułkowski-Ozier.

W zbiorach Zamku Królewskiego w Warszawie znajduje się jeszcze jeden lichtarz (nr inw. ZKW/6371/2) oraz 6 półmisków okrągłych w trzech rozmiarach, 2 talerze, 2 talerzyki i patera, co stanowi największy w Polsce zespół 14 naczyń z serwisu Aleksandra Józefa Sułkowskiego. Drugi pod względem wielkości zbiór 11 naczyń z tej zastawy znajduje się w zbiorach Zamku Królewskiego na Wawelu, zaś największy fragment serwisu Sułkowskiego (ok. 30 elementów) zgromadzony przez E. Schneidera przekazany do zbiorów Bayerische Nationalmuseum w Monachium prezentowany jest w Schloss Lustheim.

[Anna Szkurłat]