Silny światłocień, nasycone barwy, teatralność kompozycji i atmosfera mistycyzmu dobitnie świadczą o przynależności tego dzieła do sztuki baroku. Kolorystyka, sposób rozłożenia świateł i cieni, kompozycja oraz typy postaci wskazują natomiast na bliskie powinowactwa z twórczością Michelangela Merisiego znanego powszechnie jako Caravaggio (1571–1610). Autor dzieła, Mattia Preti, nie miał szans spotkać Caravaggia, ponieważ ten zmarł kilka lat przed jego narodzinami, zapoznał się jednak z twórczością wielkiego mistrza i jego naśladowców w Rzymie i Neapolu, a następnie na Malcie, gdzie mieszkał 40 lat, aż do śmierci. Preti był autorem przede wszystkim przedstawień religijnych, ale stworzył także kilka scen o świeckiej, choć głęboko symbolicznej tematyce, tak jak prezentowany tu obraz. Gra w tryktraka, tocząca się przy stole, przy którym zasiadają trzy postacie, nie jest bynajmniej reporterskim zapisem sceny podpatrzonej w tawernie. Ukazywanie gier karcianych i planszowych w sztuce zawsze niosło ze sobą konotacje dotyczące ludzkiego losu. Rozgrywka może przynieść zarówno wygraną, jak i porażkę, szczęście albo smutek. Rzucane na stół kości są obrazem ludzkiego życia, które w krótkim czasie może ulec niespodziewanej przemianie. Z kolei trzy postaci – młody chłopiec, dojrzała kobieta i stary mężczyzna – mogą symbolizować trzy etapy życia, które podlega losowi, niezależnie od wieku. Partia tryktraka nie jest pierwszym dziełem w typie obrazów Caravaggia, które zakupił Zamek Królewski w Warszawie. W 2021 r. zamkowe zbiory wzbogaciły się o obraz pędzla Giovanniego Battisty Caracciola (1578–1635), najprawdopodobniej przedstawiający św. Jana Chrzciciela. Obaj artyści byli związani z Neapolem, a co istotne, uważa się, że to właśnie u Caracciola Preti uczył się malarstwa.