Kompozycja przedstawia bardzo rozbudowaną scenę kazania św. Jana Chrzciciela. Barwnie opisuje ją wybitny badacz twórczości Norblina Zygmunt Batowski: "Z nieco wzniesionego ponad poziom miejsca na brzegu dużej rzeki przemawia św. Jan do gromady ludu, wśród której rzucają się w oczy […] trzej starsi Żydzi na pierwszym planie, zajęci rozmową. W głębi wśród tłumu rozróżnić można dwóch starców, siedzących na koniach, i trzeciego – pod baldachimem na wielbłądzie. W środku stoi wielka kolumna z rzeźbą na szczycie. Na dalszym planie widać przerzucony przez rzekę potężny most na arkadach i ufortyfikowany, wysoki brzeg przeciwległy rzeki. Na samym przodzie, po prawej stronie, walczą ze sobą dwa psy; nad nimi widoczna sygn.: »Rembrandt - sc. / 1656«" (Z. Batowski, Norblin, Lwów 1911, s. 47). Przedstawiona przez artystę scena jest lustrzanym odbiciem obrazu olejnego Rembrandta, obecnie w zbiorach Gemäldegalerie, Staatliche Museen zu Berlin. Z dziełem tym Norblin mógł się zapoznać prawdopodobnie ok. 1805 r., gdyż z tego czasu pochodzą studia rysunkowe części kompozycji. Rycina wykonana została w dużym, rzadko u Norblina spotykanym formacie. Powyższa odbitka jest stanem drugim, gdzie pierwotna sygnatura Norblina: N. f, 1808 / d’apres Rembrandt, została wytarta i zastąpiona napisem: Rembrandt - sc. / 1656. Zmiany sygnatury świadczą o doskonałości technicznej tej ryciny, rozpowszechnianej – jak twierdzą badacze – po śmierci Norblina z sygnaturą Rembrandta, zapewne w celu uzyskania korzyści finansowych.