Komoda w stylu Ludwika XV, o wypukłym froncie, dwuszufladowa, intarsjowana, na czterech wysmukłych, lekko wygiętych nogach, nakryta marmurową płytą o profilowanej krawędzi. Mebel z charakterystycznym układem szuflad, określanym we Francji jako sans traverse – bez podziału. Lica szuflad przylegają ściśle do siebie, dzięki czemu niewidoczna jest poprzeczna listwa je rozdzielająca. Daje to efekt jednolitej płaszczyzny, którą można pokryć ornamentem z centralnym motywem, który układem i wielkością ,,ignoruje" poziome podziały szuflad. W tym przypadku powierzchnia pokryta jest w całości kwiatową intarsją: bukiety i gałązki na tle jasnych, nieregularnych płycin, ujętych w ciemne wstęgowe obramienia. Kompozycje z bukietami zdobią także boki komody. Mebel z kompletem złoconych rokokowych aplikacji: na przednich narożach, fartuchu, zakończeniach nóg (stopki), szyldach przy kluczynach i uchwytach szuflad. Autorem mebla jest paryski ebenista niemieckiego pochodzenia Christophe Wolff, który tytuł mistrzowski otrzymał 10 grudnia 1755 r., wcześniej pracował jako wolny rzemieślnik. W swojej ponad 40-letniej karierze tylko dwukrotnie zmieniał adres pracowni (rue de Charenton i rue Neuve- -Saint-Denis). Jego produkcja była obfita, a prace bardzo dobrej jakości. Do końca swojej twórczości meblarskiej zdecydowanie przedkładał styl rokoko i jego płynne, finezyjne linie nad klasycyzm, który w jego wykonaniu wypadał dość oschle, z "niemiecką precyzją". Mistrzowsko posługiwał się techniką intarsji o wyrafinowanych układach i różnorodnej tematyce (duże kwiaty, bukiety, atrybuty muzyczne, pejzaże, scenki rodzajowe). Z jego pracowni wychodziły także dobrej klasy meble pokryte orientalną laką czy też jej imitacją. Ceniono go również za wyrób mebli "mechanicznych". Obecnie prace Wolffa znajdują się m.in. w paryskich muzeach Cognacq-Jay (sekretarzyk), Musée des Arts Décoratifs (komoda i para szafek kątowych), Luwr (biurko). Komodę ze zbiorów zamkowych wykonano w początkowych latach działalności Wolffa (ok. 1755–1760). Może o tym świadczyć intarsjowana kompozycja na froncie mebla z silnie podkreślonymi podziałami na przenikające się pola, z których centralne ma układ sercowy, oraz użycie przez ebenistę motywu ukośnej kratki regencyjnej wypełnionej rozetkami. W następnych latach Wolff będzie nadal często stosował kwiatowe intarsje, jednak już bez wewnętrznych wstęgowych ram.