Albarello o typowej formie: na niskiej stopie osadzony podcięty u nasady korpus przypominający łodygę bambusa: wysmukły w części środkowej zwężający się – profil boczny tworzy zarys łuku wklęsłego, ramiona lekko uniesione ku górze przechodzące w niską szyję cylindryczną zespoloną z rozchylonym wylewem. Na korpusie z jednej strony, w owalnym medalionie ujętym w ramę utworzoną z dwóch ceowatych form zakończonych wolutami, na żółtym tle przedstawione uskrzydlone putto w tanecznej pozie z uniesionymi lekko do góry rękami i prawą nogą. Pozostała powierzchnia korpusu pokryta dekoracją a trofei - wśród panopliów wkomponowana głowa kobieca i tablica z literami SP / QS [Senatus Populusque Saccensis]. Dekoracja korpusu ujęta u dołu pasem geometrycznego ornamentu przypominającego wzór cekinowy, a od góry pas z rytmicznie rozmieszczonymi skośnymi plamkami. Nasadę i ramiona albarella zdobi pas plecionki łańcuchowej, a szyję i podstawę - barwne wąskie pasy. Dekoracja a trofei, zapożyczona została z warsztatów ceramicznych w Castel Durante, często dekorowała naczynia apteczne sycylijskie. Majolika z ośrodka w Sciacca produkowana w XVII w. wykazuje wiele podobieństw do wytwarzanej ówcześnie w Palermo. Sciacca to jede z najstarszych ośrodków ceramicznych na Sycylii, działających od ok. V w. n.e. Produkowano tu majolikę przeznaczoną do dekoracji pałaców i kościołów, m.in. płytki majolikowe, a od ok. XIII w. znaczący procent produkcji stanowiły naczynia apteczne, na co wpłynął rozwój aptekarstwa i wzrost liczby aptek i zielarni ("speziarie").